Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze, 12 listopada 2024

Ufność, która prowadzi do komunii z Bogiem przez Maryję.

Ujawnianie się słabości i niewierności jest powszechnym doświadczeniem w życiu codziennym. Gdy ktoś nas drażni lub jest powodem naszych złych emocji i uczuć, to często ujawnia się nasza słabość, pomimo, że wiemy, że do każdego człowieka powinniśmy się zwracać z miłością i z szacunkiem.

Zdarza się tak, że ktoś pięknie i podnośnie mówi o tym, jak powinno być, ale w życiu codziennym okazuje się, że jest przede wszystkim skupiony na sobie i nie widzi innych. Kiedy sam spotyka się z podobnym zachowaniem innego człowieka wobec siebie, wtedy to go to boli. To ujawnia, jak bardzo jest wrażliwy, kiedy ktoś się z nim nie liczy. Takie sytuacje pokazują naszą własną ograniczoność.

Kiedy ktoś nas drażni, wtedy oceniamy go, osądzamy, nawet uważamy, że mamy prawo do krytyki w myślach, w rozmowach z innymi ludźmi i dzielenia się naszymi spostrzeżeniami o człowieku, który nas drażni. Plotkowanie, wypowiadanie oszczerstw jest niegodne ucznia Chrystusa. Z drugiej strony trudno jest nam się opanować i powstrzymać przed formowaniem krytyki, wypowiadania słów oburzenia i potępienia.

Jeśli się temu poddamy, to schodzimy z poziomu życia duchowego na poziom życia naturalnego. Ta słabość jest wezwaniem, aby widzieć siebie i bliźnich w prawdzie. To jest przynaglenie, aby postanowić nie plotkować, nie oceniać, nie potępiać bliźniego, który nas drażni. Jednak samo postanowienie może być niewystarczające. Wtedy nie pozostaje nic innego, jak wołać o pomoc Maryi: „Maryjo, ratuj mnie. Żyj we mnie i za mnie, bo inaczej będę postępował nie tak, jak Twój uczeń”.

Wołanie o ratunek przypomina wołanie niewidomego Bartymeusza do Jezusa: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”. Jezus nakazał go przywołać i zapytał się: „Co chcesz, abym ci uczynił”. Ten odpowiedział: „Panie, abym przejrzał”. To ewangeliczne wydarzenie jest zaproszeniem, by uświadamiając sobie stan zagubienia, nieumiejętnego i niewłaściwego zachowania w reakcjach, w myślach i w słowach – wołać o pomoc. To wołanie winno być wyrażone prośbą: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”.

Pierwszą osobą, którą ujrzał uzdrowiony Bartymeusz był Jezus. W zagubieniu trzeba dostrzec Jezusa. Niekoniecznie wtedy pojawi się sam Jezus, ale dostrzeżemy jaką drogą mamy iść za Jezusem. Odzyskamy wzrok, pozwalający dostrzec blask światła prawdy, zobaczymy swoje braki, i to, że nasze niewłaściwe reakcje są wyrazem naszego wewnętrznego zagubienia. To zaprowadzi do przyjęcia słowa Jezusa, które jest naszym światłem.

Gdy denerwuje nas bliźni mamy dostrzegać nie tylko swoje sprawy, ale też tego bliźniego. Słowo Jezusa prowadzi nas do tego, byśmy widzieli lepiej tego, kto żyje obok nas, by mu okazać szacunek, współczucie i miłość. Nie mieć na względzie tylko swoich spraw, ale też by zauważyć sprawy drugiego człowieka. Słowo Jezusa może zmienić nas, zmienić nasze reakcje, zmienić nasze nastawienie do innych, by nie wypowiadać pochopnych opinii i powierzchownych sądów.

Takie sytuacje skłaniają, by wołać do Maryi: „Ty sama prowadź mnie do mojego bliźniego, który mnie drażni. Bym jemu usłużył, tak jak Ty byś usłużyła, bym zainteresował się jego sprawą”. Takie reagowanie w sytuacji zagubienia i rozdrażnienia może prowadzić do pokoju serca, do miłości do tego człowieka i w ten sposób robimy miejsce dla Boga i dla Maryi w naszym życiu.

W dzisiejszym I czytaniu usłyszeliśmy słowa św. Pawła: „Głoś to, co jest zgodne ze zdrową nauką: że starcy winni być ludźmi trzeźwymi, statecznymi, roztropnymi, odznaczającymi się zdrową wiarą, miłością, cierpliwością. Podobnie starsze kobiety winny być w zewnętrznym ułożeniu jak najskromniejsze, powinny unikać plotek i oszczerstw, nie upijać się winem, a uczyć innych dobrego. Niech pouczają młode kobiety, jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre, poddane swym mężom – aby nie bluźniono słowu Bożemu. Młodzieńców również upominaj, ażeby byli umiarkowani; we wszystkim dawaj wzór dobrych uczynków własnym postępowaniem, w nauczaniu okazuj prawość, powagę, mowę zdrową, nienaganną, żeby przeciwnik ustąpił ze wstydem, nie mogąc nic złego o nas powiedzieć”. (Tt 2, 1-8) Sprawdzianem czy rzeczywiście robimy miejsce dla Boga w naszym życiu jest to, czy nie upijamy się, czy nie plotkujemy, czy nie wypowiadamy oszczerstw, czy nasze oceny są wyważone.

Te konkretne wskazania pojawiają się, ponieważ ważny jest punkt odniesienia. Jeśli podstawowe zasady życia chrześcijańskiego są realizowane, wtedy mogą realizować się wyższe, jak komunia życia z Maryją i z Bogiem. Nie będziemy mogli żyć w komunii z Maryją i z Jezusem, jeśli w podstawowych sprawach jesteśmy dalecy od woli Bożej. Dlatego wołajmy i prośmy za Bartymeuszem: „Abym przejrzał”. Byśmy widzieli w prawdzie siebie, bliźnich i to, jak Bóg chce nas prowadzić.

Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 3 listopada 2024

Jak modlić się zawierzeniem Matce Bożej w codzienności?

W jakich sytuacjach, okolicznościach powinno się modlić modlitwą zawierzenia? Jaka powinna być dyspozycja duszy? W Biblii ubogich w duchu określa się słowem ptochos. Taka osoba nie szuka innego oparcia, oprócz oparcia się na Bogu i zdaje się wyłącznie na Jego miłosierdzie. Czy chcemy się utożsamiać z ptochos?

Matka Boża była ubogą w duchu, była takim ptochos. Chcemy upodobnić się do Maryi, chociaż nie lubimy czuć się bezradnymi. Podstawową przeszkodą, która nie pozwala nam żyć, jak Maryja, jest nasza pycha. Nie chcemy pójść za Jezusem bez bagażu zabezpieczeń, tego w czym czujemy się mocni. Jeśli nie będzie w nas wołania do Boga, to grozi nam powierzchowność wiary. Kto ma odwagę żyć w prawdzie i przyzna, że wszystko otrzymał od Boga?

Kiedy uczniowie chodzili za Jezusem czuli się mocni. Wśród nich wybuchały spory o pierwszeństwo. Jan z bratem Jakubem wyrazili pragnienie zasiadania na pierwszych miejscach w królestwie Jezusa. Pod krzyżem Jan był już innym człowiekiem. Przygnieciony cierpieniem Jezusa i prawdą o swojej słabości, pragnął więzi z Maryją, potrzebował Jej opieki i bliskości. Pod krzyżem znalazł się nieprzypadkowo. Gdyby Jezus nie zawierzył go Maryi zapewne by zginął. Matka Boża była dla niego ratunkiem.

Nie obawiajmy się sytuacji paraliżujących, powodujących dyskomfort. Skrzywiony obraz Boga powstrzymuje nas przed zawierzeniem. Nie jest najgorsze, że coś się nam nie udaje, czy jesteśmy słabi. Najgorsze jest to, że nie ufamy i nie zawierzamy się Matce Bożej. Nie oddajemy Jej swojego upodobania do złego.

Słowo Boże obnaża prawdę o nas, że nie umiemy kochać, nie umiemy uczestniczyć w Mszy świętej, nie umiemy modlić się. Wtedy możemy zwrócić się do Maryi: Ty za mnie się módl, kiedy nie potrafię. Oddaję Tobie moje serce toporne i twarde, oraz nieskore do wiary. Oddaję moją podejrzliwość, że Bóg może mnie nie kochać, skoro Go zawodzę. Oddaję się Tobie, gdy nie czuję się godzien Jego miłości. Matko Boża, Ty wybierasz małych i ubogich, którzy nie mają w nikim ratunku, którzy nie mają nic. Ty masz upodobanie w małych i ubogich ptochos.

Nie musimy wszystkiego wiedzieć. Wystarczy, że podejmujemy nasze zwykłe obowiązki i pójdziemy za Maryją, za Bogiem. Prozaiczne, codzienne czynności są doskonałymi okazjami, by podejmować modlitwę zawierzenia. Wielkie wydarzenia mogą nas zamykać na łaskę Boga lub powodować lęk. W małych wydarzeniach, codziennych sprawach możemy praktykować modlitwę zawierzenia.

Jesteśmy zawierzeni Maryi i Ona się zobowiązała troszczyć się o nas. Opiekuje się swoimi dziećmi. Ile jest w nas wiary, że Ona jest obecna obok nas? Mamy zdać się na Boga i o nic się nie martwić. Kiedy pojawia się lęk, to mamy oddawać ten lęk Maryi. Przychodząc do Maryi zbliżamy się do Jezusa, doznajemy Jego łaski. Akt zawierzenia się Maryi jest doskonały, więc powinniśmy być spokojni, nawet jeśli pojawią się z naszej strony niewierności. I wierność i niewierność są okazją, by oddać Maryi siebie, sytuacje, inne osoby. Wszystko jest dobrą okazją by oddawać się Maryi.

Jezus jest delikatny, więc jeśli Go nie prosimy, to nie zadziała. Zazwyczaj pozwalamy na Bożą interwencję dopiero wtedy, kiedy już wszystko zawiodło. Ten moment, kiedy ręce opadają jest najlepszy. Bo wtedy nie czujemy się mocni. Kiedy czujemy się słabi, wtedy prawdziwie prosimy o Bożą interwencję. Gdy czujemy się mocni, to ile łask zostaje utraconych, ile napięcia, nieprzespanych nocy, nerwów, popadnięcia w choroby, byleby nie stracić swojego poczucia mocy i pewności siebie. Każda okazja jest dobra do zaufania i do zawierzenia. Nawet niewierność uczy przyjmować pedagogikę Bożą, by zrodziło się zawierzenie.

Matka Boża chce nas prowadzić do zadziwienia się miłością Boga. Ona potrafi zaryzykować i stracić wszystko. Możemy zwrócić się do Maryi: Matko Boża, chcę Cię prosić, byś we mnie żyła nadzieją, odwagą, miłością. To pozwala mi być ewangelicznym ubogim w duchu, ptochosem. Dziękuję Ci, że chcesz posłużyć się taką nicością jak ja.

Konferencja ks. Rafała Leguckiego

Zacisze, 29 października 2024

Akty czystej miłości – owoc komunii życia z Maryją

Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła». (Łk 17, 11 – 19)

Zastanawiając się nad tym fragmentem z Ewangelii wg św. Łukasza, można postawić pytanie: czym jest wdzięczność? Dlaczego wdzięczność jest tak ważna? Wdzięczność wyraża pełnię wiary i pełnię zaufania wobec Boga. Z drugiej strony można zapytać: czym byłaby wiara bez wdzięczności? Byłaby karykaturą wiary, a nawet mogłaby prowadzić do rozpaczy.

Dziesięciu trędowatych przyszło do Jezusa prosząc o uzdrowienie z ciężkiej choroby. Jezus wysyła ich do kapłanów i w czasie drogi trędowaci spostrzegają, że są zdrowi, że nie mają objawów trądu. Jeden z nich zawraca, by podziękować Jezusowi za cud uwolnienia z choroby. Jezus powiedział mu, że jego wiara go uzdrowiła. Czym jest uzdrowienie bez dziękczynienia? Pozostali trędowaci też byli uzdrowieni, więc czym się różnili od tego, który okazał wdzięczność? W nim dokonało się coś więcej niż tylko uzdrowienie ciała. Może został też uzdrowiony wewnętrznie. Może dokonało się w nim większe dobro właśnie przez dziękczynienie.

W listach św. Pawła wiara jest opisywana jako fakt. Gwarantem wiary jest sam Bóg, a On nie może zawieść. Mogą się pojawiać wątpliwości, co do pewności wiary. Nie zawsze jesteśmy przekonani o pewności własnej wiary, szczególnie gdy spojrzymy przez pryzmat naszych doświadczeń życiowych i słabości. Ale jeśli jesteśmy uczciwi, to musimy przyznać, że zawsze mamy za co dziękować Panu Bogu. Patrząc na osobistą słabość i grzeszność mamy, za co przepraszać, ale przede wszystkim mamy za co dziękować.

Dziękczynienie rodzi pewność wiary. Dlaczego jest tak ważne dziękczynienie? Wiemy, że Bóg jest miłością i tą miłością chce dzielić się z nami. Człowiek miał za co dziękować Bogu w raju, a nie czuł się wdzięczny. Potem zrodził się grzech, który był brakiem odpowiedzi człowieka na miłość Boga. Kochający Bóg zaprasza do miłości, a człowiek jest ułomny i mało dziękuje.

Jezus mówił, żeby nie wyrywać chwastów z pola rosnącej pszenicy. Należy zaczekać do żniwa i osobno zebrać chwasty i pożyteczne rośliny. Kiedy jesteśmy wdzięczni, za najmniejsze dobro, to nasze serca zaczynają się rozszerzać. Trzeba być wdzięcznym Bogu najpierw za małe sprawy, a potem za wielkie. Gdy myślimy o dziękczynieniu posługujemy się wielkimi słowami. Mówimy: dziękuję za zbawienie. To słuszne, ale zapominany o podziękowaniu za małe rzeczy, które Pan Bóg dla nas czyni. Możemy okazać wdzięczność za chwilę odpoczynku, jaką mamy po ciężkim dniu pracy.

Dziękując zaczynamy odkrywać głębię prawdy o swojej grzeszności. Grzech jest brakiem odpowiedzi na Bożą miłość i brakiem wdzięczności. Wiele osób myśli: ja nic złego nie zrobiłem, nie zabiłem, nie ukradłem, nie mam grzechów. Może i tak jest. Kiedy nie widzimy swoich grzechów, warto najpierw podziękować. Grzech, to nie tylko widoczna krzywda czy realne zło. Grzechem jest też brak odpowiedzi za to wszystko, co od Boga otrzymaliśmy, i jak to pomnożyliśmy. Gdy człowiek dziękuje, zaczyna widzieć siebie w prawdzie. Rachunek sumienia warto zaczynać od dziękczynienia. Wtedy widząc Bożą miłość dostrzegamy, w czym Go zawiedliśmy. Dziękując Bogu za dobry nastrój, spostrzeżemy, że nikogo nie obdarzyliśmy swoją radością.

Zawsze można dziękować Maryi, za Jej obecność. Ona jest Jego darem dla nas. Czy jesteśmy wdzięczni za Jej obecność w codzienności, przy zwykłych czynnościach, przy obowiązkach, przy odpoczynku. Kiedy dziękujemy Jej za Jej obecność, to Ona bardziej wchodzi w nasze życie.

Mamy za co dziękować Bogu. Możemy przeżywać codzienność w dziękczynieniu. Później może się okazać, że już nie musimy prosić, a później nawet się zdziwić, tym co uczynił dla nas Bóg.