urodzony 8 stycznia 1894 – zmarł 14 sierpnia 1941

Duchowość Ruchu Rodzin Nazaretańskich czerpie inspiracje z duchowości wielu świętych i błogosławionych Kościoła Katolickiego. Jednym z nich jest święty Maksymilian Maria Kolbe. Wzór życia, jaki nam pozostawił jest przykładem pełnego oddania się Bogu, zawierzenia się Matce Bożej, dążeniem do świętości w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie.

Święty urodził się jako drugi syn w ubogiej, robotniczej rodzinie Juliana i Marianny Kolbe. Rodzice ochrzcili go w dniu urodzenia, nadając imię Rajmund. Rodzina była uboga. Jedyny pokój służył za mieszkanie i warsztat pracy (znajdowały się tam 4 maszyny tkackie). Rodzice pracowali w domu na utrzymanie rodziny, w czym pomagali im dorastający synowie. Chłopcy byli wychowywani w duchu pobożności maryjnej, w małym mieszkanku znajdowała się figura Matki Bożej, przy której rodzina gromadziła się na wspólnej modlitwie. Zwyczajem matki było uczestnictwo w codziennej Mszy Świętej. W domu panował duch patriotyzmu. Dzieci nie chodziły do szkoły podstawowej zaborców, tylko w domu uczyły się pisania, czytania, matematyki. Ojciec czytał im książki patriotyczne. Rajmund zdradzał zdolności do matematyki, dlatego pomagał w prowadzeniu sklepu rodzicom.

Znanym wydarzeniem z jego dzieciństwa, było ofiarowanie mu dwóch koron przez Matkę Bożą. Miał wtedy około 12 lat. Gdy kiedyś okazał nieposłuszeństwo matce, ta z wyrzutem wykrzyknęła: „Mundek, bójże się Boga, co z ciebie wyrośnie?” To pytanie utkwiło mu głęboko w sercu i odtąd często pytał na modlitwie Matkę Najświętszą, co z niego wyrośnie. Pewnego dnia w kościele w Pabianicach ukazała mu się Maryja trzymająca w rękach dwie korony, czerwoną - oznaczającą męczeństwo i białą - oznaczającą czystość, i zapytała, którą z nich wybiera. „Zawołałem: Matuchno niebieska, wybieram obie. Wówczas Matka Boża na mnie mile spojrzała i zniknęła”. O tym wydarzeniu opowiedziała matka świętego braciom franciszkanom w Niepokalanowie po jego męczeńskiej śmierci.

W 1907 roku misje prowadzone w parafialnym kościele przez ojców franciszkanów ze Lwowa rozbudziły w braciach Kolbe pragnienie wstąpienia do zakonu. Rajmund, wraz ze starszym bratem Franciszkiem, udał się do Lwowa, by podjąć naukę w małym seminarium franciszkańskim. W szkole wykazywał się wielkimi zdolnościami, szczególnie w dziedzinie nauk ścisłych. W katedrze lwowskiej, tej samej, w której przed laty przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej król Jan Kazimierz ogłosił Maryję Królową Polski, Rajmund postanowił także poświęcić się Maryi. „Z twarzą pochyloną ku ziemi – napisał potem - obiecałem Najświętszej Maryi Pannie, królującej na ołtarzu, że będę walczył dla Niej. Jak? - nie wiedziałem, ale wyobrażałem sobie walkę orężem materialnym”. Obaj bracia zaczęli więc myśleć o rezygnacji z kapłaństwa i poświęceniu się walce o wyzwolenie ojczyzny. Kiedy wyjawili swój zamiar matce, wtedy wyznała, że wraz z ojcem postanowiła poświęcić się na wyłączną służbę Bożą. Decyzja rodziców poruszyła Rajmunda. Zrozumiał, że jego powołaniem jest pozostać w stanie duchownym. W 1910 roku przyjął obłóczyny, wstąpił do nowicjatu i przyjął imię zakonne Maksymilian. Później kontynuował naukę w liceum i studia w Krakowie. W 1914 roku złożył śluby wieczyste, przybierając imię Maria. Jego ulubionymi lekturami stały się: „Dzieje duszy” św. Teresy od Dzieciątka Jezus, „Głębia duszy” św. Gemmy Galgani, „Uwielbienia Maryi” św. Alfonsa Marii Liguoriego, „O ofiarowaniu się Jezusowi” św. Ludwika Marii Grignion de Montforta.

Na studiach wykazywał się wysoką inteligencją i zdolnościami, dlatego przełożeni wysłali go do Rzymu, gdzie ukończył dwa fakultety, uzyskując doktoraty z teologii i filozofii. Dodatkowo pogłębiał swoją wiedzę z fizyki. Pisał prace naukowe z tej dziedziny. W tym czasie wybuchła I wojna światowa i klerycy byli powoływani do służby wojskowej, jednak Maksymilian postanowił pozostać w zakonie i nie włączać się w działania wojenne. W Rzymie doświadczył nagonki antykatolickiej ze strony masonów i ich zwolenników. Masoneria i przeciwnicy Kościoła organizowali demonstracje przeciwko Papieżowi. Był świadkiem gorszących zajść wobec innych, a nawet wobec siebie samego. Wtedy zrodziła się w nim myśl, aby utworzyć Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae - MI), którego celem byłoby zdobycie dusz dla Niepokalanej, nawrócenie i uświęcenie wszystkich pod opieką Niepokalanej oraz walka z innowiercami, heretykami i masonami. Uzyskał zgodę swojego spowiednika i błogosławieństwo przełożonego generalnego zakonu franciszkańskiego, by móc to dzieło zrealizować. Członkowie założonego w roku 1917 Rycerstwa (pierwszymi byli jego współbracia franciszkanie) mieli oddać się na całkowitą i wyłączną służbę Maryi i codziennie powierzać Jej grzeszników. Temu dziełu był wierny do końca życia. W 1919 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą Mszę Świętą odprawił w kościele, gdzie kilkadziesiąt lat wcześniej Matka Boża objawiła się Alfonsowi Ratisbone.

Po powrocie do kraju w 1919 roku założył i rozwijał Rycerstwo Niepokalanej najpierw w Krakowie, gromadząc w nim najpierw współbraci, a potem także coraz więcej ludzi świeckich. Dla chętnych wygłaszał referaty i konferencje o Maryi. Pragnął, aby cała Polska była królestwem Niepokalanej. W tym czasie pojawiły się pierwsze objawy gruźlicy, która znacznie osłabiła jego siły, ale nie ducha. Z tą chorobą zmagał się przez całe życie, jednak nie przeszkodziła mu wypełniać powołanie, do którego zaprosiła go Matka Najświętsza. Aby dotrzeć do jak największej liczby osób zaczął wydawać czasopismo „Rycerz Niepokalanej”. Chciał rozwijać nakład gazety, kupować nowe maszyny drukarskie. Jego pomysły poważnie zaniepokoiły władze zakonne. Uważano, że doprowadzi do zadłużenia zakonu i wysłano go do zakonu w Grodnie. Tam również przystąpił do zakładania Rycerstwa Niepokalanej, zdobył małą maszynę drukarską, aby wydawać „Rycerza Niepokalanej”. Do roku 1927 miesięcznik osiągnął nakład 70 000 egzemplarzy, a liczba członków MI 126 tysięcy osób. W 1927 roku książę Jan Drucki-Lubecki ofiarował ojcu Maksymilianowi 5 mórg ziemi ze swojego majątku w Teresinie. W szczerym polu Maksymilian postawił figurkę Maryi Niepokalanej, oddając Jej nowe dzieło. W krótkim czasie razem z braćmi pobudował kaplicę, budynki mieszkalne i gospodarcze, w których uruchomiono nowoczesne maszyny drukarskie. Zakon franciszkański rozwijał się w nowym miejscu. Z biegiem lat książę ofiarował franciszkanom w sumie 25 hektarów ziemi. Charyzma ojca Maksymiliana, jego miłość do Matki Bożej, wspólnota braci i ojców przyciągała do Niepokalanowa licznych kandydatów. Spośród chętnych do zakonu, ojciec wybierał, co roku około 100 nowych osób, głównym kryterium przyjęcia było pragnienie świętości. Ojciec Kolbe zarażał współbraci swoim oddaniem i miłością do Niepokalanej. Był ojcem i wychowawcą nie tylko w zakonie, ale też dla tysięcy ludzi, czytelników gazet wydawanych przez franciszkanów. Nakład franciszkańskich gazet osiągnął połowę nakładu wszystkich gazet wydawanych w ówczesnej Polsce. Gazety czytano w rodzinach i przekazywano sąsiadom, aby jak najwięcej osób mogło się z ich treściami zapoznać. Artykuły, które pisał sam ojciec Maksymilian i inni ojcowie, pobudzały wiarę w Boga, zachęcały czytelników do oddania się Niepokalanej, i zachęcały do większej pobożności. Święty mawiał: „Gdy Niepokalana przeniknie Ojczyznę i świat, gdy Niepokalana stanie się Królową każdego serca bijącego pod słońcem, wtedy przyjdzie na ziemię raj”.

Pragnienie zdobycia dusz dla Maryi kazało mu ruszyć w świat i w roku 1930 ojciec Kolbe wraz z czterema ojcami wyjechał na misje do Chin. Jednak wskutek sprzeciwu miejscowego biskupa musiał opuścić Chiny i udał się do Nagasaki w Japonii. Wylądował tam bez żadnych środków do życia, bez znajomości języka, bez niczyjego protektoratu jednak z błogosławieństwem Matki Bożej. Po trzech miesiącach miał już dom i oczywiście maszyny drukarskie, na których drukował „Rycerza Niepokalanej” w języku japońskim. Po roku powstał klasztor - japoński Niepokalanów, zwany Ogrodem Maryi. Do klasztoru jako kandydaci na zakonników zgłaszali się miejscowi mężczyźni. W roku 1936 nakład „Rycerza” osiągnął 65 000 egzemplarzy. Miejsce, wybrane przez Maksymiliana na klasztor nie uległo zniszczeniu w czasie wybuchu bomby atomowej w 1945 roku.

W 1936 roku ojciec Maksymilian wrócił do polskiego Niepokalanowa pozostawiając w Nagasaki współbraci, aby dbali o dzieło Maryi po jego wyjeździe. W Polsce Niepokalanów rozrastał się bardzo szybko. Kiedy wybuchła wojna w roku 1939 klasztor liczył już ok. 762 ojców, braci i kandydatów. Nakład Rycerza Niepokalanej doszedł do 750 000 egzemplarzy, Rycerzyk Niepokalanej dla dzieci do 221 000 egzemplarzy, Mały Dziennik osiągnął liczbę 137 000 egzemplarzy, a jego wydanie niedzielne 225 000 egzemplarzy. Klasztor miał własną rozgłośnię Radio Niepokalanów, a także Ochotniczą Straż Pożarną z samochodami strażackimi. Marzeniem ojca Kolbego była telewizja. Miała powstać wytwórnia filmów chrześcijańskich. W planach było też zbudowanie lotniska.

Wybuch II wojny światowej uniemożliwił działalność wydawniczą. Już 19 września 1939 roku mieszkańcy Niepokalanowa zostali aresztowani i wywiezieni do obozu, gdzie cierpieli zwłaszcza z powodu zimna, głodu, insektów, bicia i złego traktowania przez okupantów. Gdy wyjeżdżali z Niepokalanowa do smutnych i przygnębionych braci i ojców Maksymilian mówił, aby się nie martwili, a nawet cieszyli, bo jadą na misje za darmo. W obozie ojciec Kolbe pocieszał więźniów, zachęcał do modlitwy, prosił, aby oddawali się pod opiekę Maryi. Wszyscy uwięzieni zostali ostatecznie zwolnieni w samą uroczystość Niepokalanej 8 grudnia. Ojciec Maksymilian natychmiast powrócił do swojego klasztoru. W Niepokalanowie zorganizował nieustającą adorację Najświętszego Sakramentu. Dla okolicznej ludności stworzono warsztaty pracy. Niedługo potem klasztor przyjął i objął opieką 3 tysiące osób wypędzonych z okolic Poznania, w tym 2 tysiące Żydów.

Dnia 17 lutego 1941 roku esesmani ponownie aresztowali ojca Maksymiliana wraz z kilkoma innymi zakonnikami. Przewieziono go na Pawiak do Warszawy, a później 28 maja tego roku do Oświęcimia. Wypalono mu na przedramieniu numer obozowy 16670, ubrano w pasiak i przydzielono do komanda krwawego Krotta. Ten okrutny człowiek słynął z brutalnego traktowania więźniów. Pewnego dnia tak dotkliwie skatował ojca Maksymiliana, że myślano, że ojciec nie przeżyje. Jednak nie taka śmierć była przewidziana dla wiernego sługi Niepokalanej. W warunkach obozu oświęcimskiego ujawniały się prawdziwe postawy ludzkie. Ekstremalne warunki nie stanowiły przeszkody dla ojca Maksymiliana, aby dalej wypełniać swoje powołanie kapłańskie, zakonne i maryjne. Dawał przykład zaufania Bogu, zachęcał do zawierzenia się Maryi, pociągał innych do modlitwy, pocieszał zrozpaczonych i załamanych na duchu, dzielił się z innymi swoją głodową racją chleba. Zachowało się świadectwo Żyda, którego ojciec Kolbe podniósł na duchu, gdy ten myślał o śmierci samobójczej.

Pod koniec lipca 1941 roku z obozu uciekł jeden z więźniów. Za karę dziesięciu innych miało być skazanych na śmierć głodową. Gdy wybrano na apelu skazańców, jeden z nich - Franciszek Gajowniczek głośno rozpaczał, że już nigdy nie zobaczy swojej żony i dzieci. Wtedy ojciec Maksymilian wystąpił z szeregu i poprosił po niemiecku oficera, by mógł pójść za Franciszka do bloku śmierci. Zaskoczony oprawca zapytał więźnia kim jest. „Jestem kapłanem katolickim" - odpowiedział ojciec Kolbe. Otrzymał zgodę i zastąpił Gajowniczka w szeregu skazanych na śmierć. W bloku śmierci skazańcy znaleźli się pod opieką duchową ojca Maksymiliana. Zamiast przekleństw i okrzyków rozpaczy słychać było ich modlitwy i śpiew. Do tych modlitw dołączali się więźniowie z innych cel w tym bloku. Ojciec Maksymilian zadbał o to, aby jego towarzysze oddali swoje dusze w ręce Maryi i Jezusa. Zaraził ich swoją świętością i miłością do Niepokalanej. Po kolei wszyscy odchodzili w ramionach Maryi prosto do nieba. Po dwóch tygodniach bez kruszyny chleba i bez kropli wody, cierpiący na gruźlicę ojciec Kolbe jeszcze żył. Jego oczy płonęły miłością do Boga, tak, że kat podający mu śmiertelny zastrzyk w ramię kazał mu odwrócić wzrok, bo lękał się jego spojrzenia. Więzień wynoszący martwe ciało ojca Maksymiliana do krematorium przekazał, że jego twarz płonęła jasnością. Odszedł do nieba w przeddzień święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 14 sierpnia 1941 roku. Jego ciało zostało spalone w piecu krematoryjnym jak całopalna ofiara. Ksiądz Stefan kardynał Wyszyński później powiedział o nim, że wygrał wojnę, gdyż pokonał nienawiść.

Ojciec Maksymilian Kolbe został ogłoszony błogosławionym 17 października 1971 roku przez papieża Pawła VI. Dnia 10 października 1982 roku papież Jan Paweł II ogłosił go świętym Kościoła Katolickiego.

">

W uroczystościach w Rzymie uczestniczył uratowany od śmierci Franciszek Gajowniczek. Uwolniony z obozu nie spotkał już swoich synów, bo zginęli w czasie bombardowania. W podeszłym wieku mieszkał w Niepokalanowie pod opieką ojców i braci franciszkanów, zmarł w 1995 roku w wieku lat 94.

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza ( właściwe nazwisko Maria Franciszka Teresa Martin) urodziła się 2 stycznia 1873 r w Alcon (Francja) jako dziewiąte najmłodsze dziecko Zelii Guerin i Ludwika Martin (beatyfikowani razem 19 paździenika 2008). Jest zwana też Małą Tereską, ze względu na drogę „duchowego dziecięctwa”, którą wybrała jako swoją drogę do świętości. Kiedy przed śmiercią siostry pytały jak mają się do niej zwracać, aby wypraszać jej wstawiennictwa u Boga powiedziała” nazywajcie mnie „ małą Teresą”. Wychowywana w atmosferze miłości i ciepła rodzinnego domu stworzonego przez rodziców i starsze siostry (Marie, Pauline, Leonie, Celine) wspomina jako czas kiedy :”wszystko na ziemi uśmiechało się do mnie”.

Po śmierci żony w roku 1877 Pan Martin za namową swojej rodziny postanawia przeprowadzić się wraz z córkami do Buissonnets koło Lisieux (Normandia) i tam wynajmuje duży dom. Od tego momentu miejsce to staje się świadkiem codziennego życia członków rodziny Martin w tym małej Tereski. „Po śmierci Mamusi moje usposobienie zmieniło się całkowicie; odtąd żywa nad miarę, skłonna do wynurzeń, stałam się nieśmiała i łagodna, zbyt przewrażliwiona. Wystarczyło jedno spojrzenie, zalewałam się łzami; by mnie zadowolić, trzeba było zupełnie mną się nie zajmować; nie mogłam znieść towarzystwa ludzi obcych, wesołość odzyskiwałam tylko w gronie rodzinnym. Z upływem lat zauważy, że osiedlenie się w Buissonnets rozpoczyna drugi okres (jej) istnienia, „najboleśniejszy spośród wszystkich” : okres ten” obejmuje lata od czterech i pół do czternastego roku życia, kiedy to odzyskałam w pełni swoje dziecięce usposobienie, nabierając jednocześnie powagi”.

Gdy Teresa skończyła osiem lat, rozpoczęła naukę w szkole klasztornej sióstr benedyktynek. Rok później jej siostra Paulina, z którą była zżyta, wstąpiła do klasztoru karmelitanek w Lisieux. Także Teresa chciała być członkinią tego zgromadzenia, ale z powodu młodego wieku jej kandydatura została odrzucona. W roku 1883 zostaje cudownie uzdrowiona z ciężkiej choroby za przyczyną Matki Boskiej Zwycięskiej, której figurka stała na biurku w jej pokoju. Po 12 latach Teresa tak wyjaśni swoją chorobę: ”Pochodziła ona zapewne od szatana, wściekłego z powodu wstąpienia Pauliny do Karmelu; chciał się zemścić na mnie za to, czego w przeszłości miała go pozbawić nasza rodzina. Dodaje :”Moja dusza DALEKA była od dojrzałości” . W czternastym roku życia, gdy jej kolejna siostra Maria wstąpiła do tego samego zgromadzenia, ponownie starała się wstąpić do Karmelu i znowu nie została przyjęta. Następnie razem z ojcem odbyła pielgrzymkę do Rzymu, gdzie podczas audiencji generalnej poprosiła papieża Leona XIII, aby ten wprowadził ją do zakonu w piętnastym roku życia. W czasie tej pierwszej i ostatniej swojej podróży po świecie zwiedza wiele ciekawych miejsc i jest pod ich wrażeniem. Jednak „wielki świat”, świat tytułów i arystokratycznych nazwisk nie olśnił jej wcale. „Zrozumiałam, że prawdziwa wielkość leży nie w imieniu, ale w duszy.”

Odkrycie siebie jest nie mniej ważne. Nieskrępowana, bardzo swobodna pośród ludzi, wesoła, pełna życia i humoru uświadamia sobie zalety swojej urody i kobiecości, które mogą otworzyć możliwość błyskotliwego małżeństwa. „Moje serce łatwo uległoby uczuciu”. Teraz może „dobrowolnie wybrać więzienie z miłości” za kratami Karmelu,” tę pustynię na którą (ją ) Pan Bóg wzywa , by się w niej ukryła….”

W dniu 9 kwietnia 1888 wstąpiła do Karmelu w Lisieux, przyjmując imię Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza. Rok później, 10 styczniarozpoczęła nowicjat. W ceremonii obłóczynuczestniczył jej ojciec. W dniu 8 września 1890 rokuzłożyła śluby zakonne. „Nie po to wstąpiłam do Karmelu, by żyć razem z mymi siostrami, ale jedynie dlatego, aby odpowiedzieć na wezwanie Jezusa”. Rok później odkryła „małą drogędziecięctwa duchowego”. Pragnęła, by jej życie stało się aktem doskonałej miłości, a cierpienie możliwością jej pogłębienia i wykazania. „Spodobało się Jezusowi, nie ukazując mi się, nie dając mi słyszeć swego głosu, wskazać mi jedyną drogę, która wiedzie w sam Boski żar; tą drogą jest zaufanie małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca.

„Nareszcie znalazłam odpoczynek… Miłość dała mi klucz do mego powołania . Zrozumiałam, że skoro Kościół jest ciałem złożonym z różnych członków, to nie brak mu najbardziej niezbędnego, najszlachetniejszego ze wszystkich. Zrozumiałam ,że Kościół posiada serce, i że to serce płonie miłością ,że jedynie miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby zabrakło miłości, apostołowie przestaliby głosić ewangelię, męczennicy nie chcieliby przelewać krwi swojej… Zrozumiałam, że miłość zamyka w sobie wszystkie powołania, że miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca… Jednym słowem – jest wieczna! Zatem uniesiona szałem radości, zawołałam: O Jezu miłości moja … nareszcie znalazłam moje powołanie, moim powołaniem jest miłość!(…) Trzeba się zgodzić na to, by zawsze pozostać ubogim i bezsilnym, i na tym polega cała trudność. (…) Ufność i nic jak tylko ufność powinna nas prowadzić do miłości…

Życie w Karmelu nie jest łatwe, razem z 26 zamkniętymi w klauzurze kobietami. Zauważa wiele różnic w temperamentach, pochodzeniu społecznym, sposobie zachowania się w życiu bieżącym. „W Karmelu oczywiście nie spotyka się nieprzyjaciół, ale ostatecznie zdarzają się sympatie; czuje się pociąg do jednej siostry, podczas gdy inną okrąża się, aby uniknąć spotkania”. W lutym1893została mistrzynią nowicjatu. 29 lipca 1894 roku , po kilku latach walki z chorobą psychiczną, zmarł jej ojciec. Dla niej i jej sióstr to ogromne cierpienie, które przyjmują z pokorą dla Jezusa. Cierpienie w ubóstwie, małości, bez poczucia odwagi. „Życie minie szybko. W niebie będzie nam zupełnie obojętne, jeśli zobaczymy, że wszystkie pamiątki z Buissonnets zostały rozproszone tu ówdzie. Nie przejmujmy się ziemią”. Teresa nie rozczula się nad swoimi stratami i cierpieniami ofiaruje je za zbawienie dusz. Swoją radość i siłę do znoszenia ciężkich prób odnajduje zawsze w modlitwie i w Ewangelii. „Pomocą w modlitwie jest mi jednak przede wszystkim Ewangelia; ona zaspokaja wszystkie potrzeby mojej biednej duszy. Odkrywam w niej coraz to nowe światła, oraz jej sens ukryty i mistyczny… „.

Nocą w Wielki Piątek 1896 roku pojawił się u niej pierwszy krwotok płuc. Zmierzając ku śmierci zawierzyła siebie Jezusowi, przeżywając z Nim swoją drogę cierpienia, nadziei i miłości. Zmarła 30 września 1897 roku. Dokładnie sto lat później została ogłoszona Doktorem Kościoła Powszechnego przez Jana Pawła II. Pius XI beatyfikował ją w 1923 roku, a już w dwa lata później kanonizował.

Pod koniec 1894 rokumatka Agnieszka od Jezusa (będąca jednocześnie jej rodzoną starszą siostrą Pauliną) poprosiła ją, by spisała wspomnienia z dzieciństwa (rękopis „A”). W następnym roku Teresa została duchową siostrą kleryka, który przygotowywał się do misji. Pierwszy rękopis „A”, wraz z jej kolejnymi rękopisami „B” (spontaniczny list do Jezusa, wyrażający głęboką miłość Świętej) i „C” (opisujący życie zakonne Świętej) opublikowane po jej śmierci, stanowią autobiografię.

Źródła: Guy Gaucher, Dzieje życia; Wikipedia

Autor artykułu: Urszula Bania

Wybrane myśli św. Teresy od Dzieciątka Jezus

„Jezus przyjdzie nas odnaleźć jakkolwiek daleko będziemy i przemieni nas ogniu miłości”

"Powiem ci, jak powinieneś żeglować po wzburzonym morzu świata: z zawierzeniem i miłością dziecka, które wie, że jest drogie Ojcu i że ten nie umiałby pozostawić go samego, gdy nadchodzi niebezpieczeństwo."

"Mali będą sądzeni z niezwykle wielką łagodnością. A małym można zostać, nawet piastując najwyższe stanowiska i żyjąc bardzo długo. Choćbym umarła, mając 80 lat, choćbym była w Chinach czy gdziekolwiek, czuję to dobrze, umierałabym tak samo mała, jak jestem dzisiaj."

"Tak, wszystko jest dobrze, gdy szuka się tylko woli Jezusa."

"Gdyby Bóg dał nam we władanie wszechświat, z wszystkimi jego skarbami, to i tak nie można by tego porównać z najmniejszym cierpieniem [znoszonym z powodu Jezusa]. Bo co za łaska, kiedy rano nie mamy żadnego zapału, żadnej siły do czynienia dobra! Wtedy trzeba przyłożyć siekierę do pnia. Odtąd, miast zbierać liche źdźbła, wydobywamy same diamenty. Jakaż z tego korzyść pod wieczór! Choć bywa i tak, że na te skarby machamy ręką. Przychodzi trudna chwila, opada nas pokusa, aby wszystko porzucić. Lecz wystarczy uczynić akt miłości, choć możemy jej nie odczuwać, i wszystko się naprawia, i więcej! Jezus zaś się uśmiecha..."

"To, co znieważa Jezusa, co rani Mu serce, to brak ufności!"

„Dobrze jest mieć przykrości – to czyni człowieka bardziej uważającym i miłosiernym”

„Pan Bóg dał mi zrozumieć, że prawdziwą jest ta chwała, która będzie trwała wiecznie, oraz, żeby ją osiągnąć, niekoniecznie trzeba dokonywać dzieł rzucających się w oczy, ale wystarczy ukryć się i praktykować cnotę w taki sposób, by nie wiedziała „lewica co czyni prawica”.

„Doskonała miłość bliźniego polega na tym, by znosić błędy innych, nie dziwić się ich słabościom, budować się nawet najdrobniejszymi aktami cnót, które u nich spostrzegamy.”

'Cała moja droga jest drogą ufności i miłości, nie rozumiem dusz, które boja się tak czułego Przyjaciela.',

„Jeśli chodzi o zmartwienia rodzinne, to powierzaj je Panu Bogu i nie troszcz się o nie więcej. Wszystko obróci się na dobre tym, których kochasz. Kiedy sama się o to troszczysz, wtedy Pan Bóg przestaje się troskać i pozbawiasz w ten sposób rodzinę tych łask, które by otrzymała, gdybyś ty zdała się na Niego.”

„Najmniejsze wypadki naszego życia kierowane są przez Boga. On budzi nasze pragnienia i On także je spełnia.”

„Nie lękaj się nadmiernej miłości Matki Najświętszej, nigdy nie będziesz jej kochała dostatecznie.”

„Pokora nie polega na tym, by myśleć i mówić, że się jest pełnym błędów, ale na tym, by czuć się szczęśliwym, gdy inni tak myślą i mówią.”

„Świętość nie polega na mówieniu pięknych rzeczy, nie polega również na myśleniu o nich, na ich odczuwaniu; Polega na cierpieniu i to cierpieniu we wszystkim.”

ŻYCIORYS ŚW.JOANNY BERRETY MOLLA (1922 - 1962)

Pedro! Jeśli będziecie musieli wybierać miedzy mną a dzieckiem, nie wahajcie się: wybierzcie dziecko, żądam, ocalcie je! Czynię wolę Boga, i Bóg roztoczy opiekę nad moimi dziećmi.

Mediolan – kiedy wypowiadała ta słowa, Joanna Beretta Molla miała 39 lat i była matką trójki dzieci – sześcio-, pięcio- i trzyletniego. Uznana lekarz pediatra, miała przed sobą pełną sukcesów karierę zawodową. Była żoną wspaniałego człowieka, zamożnego inżyniera przemysłowego i dyrektora przedsiębiorstwa.

Obdarzona wielką radością życia, spędzała wakacje w bell’Italia i za granicą. Regularnie uczęszczała do znakomitego mediolańskiego teatru Scala. Uwielbiała grać na fortepianie, malować piękne olejne obrazy, ubierała się elegancko i gustownie – jednym słowem osoba, której niczego w życiu nie brakowało.

Co sprawiło, że ta szczęśliwa matka rodziny i wzorowa żona, niedawno kanonizowana przez Jana Pawła II, nie wahała się poświęcić siebie samej – jak zaświadcza wyżej przywołane zdanie – i wyruszyć na spotkanie doskonałości w Boskiej chwale?

Jak kształtowała się ta szlachetna dusza? Jakie zasady przyświecały jej działaniom?

Aborcja: grzech, który zabija więcej ludzi niż wszystkie wojny

Bezkarnie praktykuje się dziś największe ludobójstwo w dziejach historii ludzkości: aborcję, eufemistycznie określaną jako przerwanie ciąży na żądanie, dzięki której legalnie morduje się miliony i miliony stworzeń ludzkich. Prawdziwa i apokaliptyczna rzeź niewiniątek.

Żeby uświadomić sobie wagę tej straszliwej tragedii, wystarczy przeanalizować niektóre statystyki. W Stanach Zjednoczonych rocznie wykonuje się 1,3 miliona aborcji, w Rosji: 2 miliony, we Włoszech: 140.000, w Hiszpanii: 77.000. Za pośrednictwem prasy, dowiadujemy się, iż to samo ma miejsce, proporcjonalnie, we Francji, Niemczech, Portugalii, Chinach, Kubie, Brazylii itd. A zatem jest to światowa plaga, która zabija więcej ludzi niż wszystkie wojny i AIDS.

Temu uderzającemu, najwyższemu pogwałceniu najbardziej fundamentalnego z praw człowieka, jakim jest prawo do życia, przeciwstawić możemy budujące świadectwo życia Joanny Beretty Molli, matki odwagi, jak jest ona określana we Włoszech.

Rodzice „prości, sprawiedliwi i bogobojni”

Ta nieustraszona włoska matka urodziła się w Magencie, włoskim mieście w pobliżu Mediolanu, 4 października 1922 roku, w dzień święta Patrona Włoch, świętego Franciszka z Asyżu. Odwiedźmy dom rodzinny Joanny, żeby poznać jej rodziców, państwa Alberta Berettę i Marię De Micheli in Beretta. Ojciec pełnił funkcję kasjera w jednym z mediolańskich przedsiębiorstw, a matka zajmowała się domem i wychowaniem licznego potomstwa, którym obdarzył ją Bóg: dwunastką dzieci, z których piątka zmarła w dzieciństwie.

José, brat Joanny, a w przyszłości misjonarz w Brazylii, tak opisuje wspólnych rodziców: Mamusia była obdarzona dużą inteligencją i wielką siłą woli. Wymagająca w stosunku do samej siebie, ale bardzo łagodna wobec dzieci. Wpajała nam przekonanie, że Bóg Nasz Pan jest zawsze blisko nas ze swoją niezmierzoną dobrocią. Tatuś też był bardzo religijny, wstawał codziennie o 5 rano żeby móc uczestniczyć we mszy. […] Dzień kończyliśmy odmawianiem Świętego Różańca i tatuś poświęcał całą rodzinę Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Świętemu Józefowi.

Przyjaciele wiedzieli, że nie była to rodzina skupiona na samej sobie, zamknięta dla innych. Wszyscy byli mile widziani:Powaga i hojność w stosunku do bliźnich były podstawowymi zasadami mamusi i tatusia, zauważa Virgínia, jedna z córek pary.

Sama Joanna, przed swoim ślubem, tak ich określiła: Moi święci rodzice: prości, sprawiedliwi i bogobojni.

W dzieciństwie, cnotliwa, łagodna i stateczna

Przygotowana i ukształtowana przez rodziców prawdziwie katolickich, duchowo prowadzona przez swoją siostrę Amálię, Joanna w wieku pięciu lat, dnia 14 kwietnia 1928 roku, przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Od tego momentu, regularnie, dzień w dzień, wraz z matką uczestniczy we Mszy Świętej, a Najświętszy Sakrament staje się jej codziennym pokarmem duchowym.

Do szkoły podstawowej uczęszczała w Bergamo, a po ukończeniu ósmego roku życia otrzymała w katedrze tego miasta sakrament bierzmowania.

Jedna z jej przyjaciółek mówi: Joanna miała usposobienie łagodne, a oblicze promienne, ale była bardzo spokojna, duszę miała czystą, a serce hojne. Roztaczała wokół siebie wielki spokój, miała wiarę, którą zarażała innych – wszystkie osoby, które się z nią widywały, czuły się przywoływane przez Kościół.

Decydujące doświadczenie i dobre postanowienia

W wieku piętnastu lat, uczęszczając do Liceum Klasycznego, przeżywa, zgodnie z zaleceniami Świętego Ignacego de Loyoli, duchowe skupienie. Później powie, że otrzymane dzięki temu doświadczeniu łaski ukierunkowały całe jej życie. Nauczyła się wówczas, jak ważna i fundamentalna jest w życiu systematyczna medytacja i modlitwa.

W swoim dzienniku zapisuje: Jezusie, przyrzekam poddać się wszystkiemu, co dla mnie przeznaczysz. Spraw, abym zawsze potrafiła odczytać Twoją wolę.

1. Aby służyć Bogu, postanawiam nigdy więcej nie chodzić do kina bez upewnienia się wcześniej czy film, który jest wyświetlany, można obejrzeć bez grzechu, czy jest skromny i czy nie jest skandaliczny albo niemoralny;

2. Postanawiam, że wolę umrzeć niż popełnić grzech śmiertelny;

3. Chcę się bać grzechu śmiertelnego tak, jakby to był wąż, i, powtarzam: prędzej sto razy umrzeć niż obrazić Pana;

4. Błagam Pana, aby pomógł mi nie iść do piekła i uniknąć wszystkiego, co może zaszkodzić mojej duszy;

5. Odmawiać „Zdrowaś Maryjo” codziennie, tak, aby Pan dał mi świętą śmierć;

6. Proszę Pana, aby sprawił, że zrozumiem jego wielkie miłosierdzie;

7. Chcę już zawsze, począwszy od dnia dzisiejszego, na kolanach odmawiać modlitwy, tak rano, w Kościele, jak i wieczorem, w moim pokoju, w nogach mego łóżka.

Religijność maryjna: znak wybranych

Joanna wiedziała, że te dobre postanowienia nie wystarczą. Wszystkie były bardzo szczytne i ważne, ale skąd wziąć siły do ich wypełniania? Dzięki swojej inteligencji i wewnętrznej równowadze wiedziała czym jest ludzka słabość.

W swoim testamencie jej matka wzywała dzieci: Proszę was, byście kochali swojego ojca, byście nie zostawili go samego, żebyście trwali zjednoczeni w rodzinie. I, przede wszystkim, żebyście byli wierni Jezusowi i żebyście oddawali cześć Najświętszej Dziewicy.

Joanna zwróciła się więc do Tej, którą Jezus, z wysokości Krzyża, uczynił naszą Matką: Maryjo! Jesteś, o Pani, moją „dolce Mamma”, ufam Ci i mam pewność, że nigdy mnie nie opuścisz. Wychwalam Cię jako „Madre mia, Fiducia Mia” [Matkę Moją, Ufność Moją] i poświęcam się Tobie całkowicie. Pamiętaj zawsze, że należę do Ciebie, i w każdym momencie mojego życia polecaj mnie Swojemu Synowi, Jezusowi.

Misja lekarska, zdrowie ciała, zdrowie duszy

W 1942 roku, po ukończeniu Liceum Klasycznego, Joanna podjęła studia na Wydziale Medycznym. Posiadała konkretną i wzniosłą wizję tego zawodu: dla niej medycyna bardziej niż profesją, była misją. Poświęciła znaczeniu i głębokiej wartości misji medycznej kilka fragmentów swoich pism.

Nie zapominajmy, że w ciele naszego pacjenta istnieje nieśmiertelna dusza. I my, którzy jesteśmy uprawnieni do słuchania różnych prywatnych zwierzeń, uważajmy, aby duszy nie skalać. To byłaby zdrada. Bądźmy uczciwi i bądźmy lekarzami pełnymi wiary. Dane jest nam doświadczać sytuacji, które nie przydarzają się księżom: nasz misja nie kończy się wtedy, gdy lekarstwa już nie przynoszą poprawy, jest jeszcze dusza, która musi być zaprowadzona do Boga. Słowa lekarza są dla tych ludzi ważne.

Doktor Joanna zapewniała swoim chorym nie tylko opiekę medyczną, ale i autentyczne wsparcie duchowe, wielokrotnie pomagając im i prowadząc ich do przyjęcia sakramentu spowiedzi.

Niezliczoną ilość razy dodawała odwagi matkom przed rozwiązaniem, potrafiąc przekazać im radość z przyjęcia dziecka jako Bożego daru. Z tym przekonaniem udało jej się odwieść od decyzji o aborcji wiele młodych kobiet.

Chciała zostać misjonarką w Brazylii

Od dzieciństwa żywiła podziw i uwielbienie dla misji. Jej matka wielokrotnie naprawiała ubrania swoich dzieci, tak by przeznaczyć zaoszczędzone w ten sposób pieniądze na wspieranie misji. W ramach swojej aktywności w Akcji Katolickiejwielokrotnie podkreślała wagę apostolatu.

Nawet jeśli pierwszym jej życiowym wyborem był wybór zawodu lekarza, nie ukrywała podsycanego we wnętrzu pragnienia, aby zostać świecką misjonarką pomocniczą i poświęcić się Bogu w służbie ewangelizacji.

Miała zamiar zrealizować to pragnienie służby jako lekarka misyjna u boku swojego brata, Ojca Alberta Barrety, kapucyńskiego misjonarza w Grajaú, w stanie Maranhão.

Napisała do niego: Jestem w trakcie szukania lekarza, który mnie zastąpi, i proszę Pana, aby sprawił, że go znajdę. Uczę się portugalskiego i, jeśli Bóg zechce, będę bardzo szczęśliwa wyjeżdżając. Módl się, aby wszystko się powiodło.

Odkrycie powołania do małżeństwa

Kilka lat żyła w niepewności co do swojego życiowego powołania. Żeby dobrze wybrać, dużo się modliła, prosiła innych o modlitwy i rady, cierpiała. Próbując odgadnąć drogę, jaką Bóg jej przeznaczył, doświadczyła wielkich wewnętrznych rozterek – niezwiązanych z wiarą, lecz z budowaniem planów na życie.

Wydawało się, że sam Bóg komplikował i utrudniał jej realizację planów, pragnień i marzeń. Czuła się przez Boga wezwana, ale w momencie, w którym zaczynała podążać za tym głosem, wszystko się rozmywało w powietrzu. Nieodgadniony sposób działania tego, który wyznacza ścieżki odmienne od naszych.

W swoich notatkach Joanna wskazywała trzy drogi wiodące do odkrycia swojego powołania:

1. pytać Niebiosa za pomocą modlitwy;

2. pytać przewodnika duchowego

3. pytać samą siebie, ze znajomością swoich skłonności;

To właśnie zrobiła. Zamiast zrezygnować, modliła się jeszcze więcej, tak aby lepiej poznać wolę Pana. Dlatego też wybrała się z pielgrzymką do Lourdes, aby się tam modlić.

Kiedy zrozumiała, że zgodnie z wolą Bożą powinna założyć rodzinę, skierowała się w stronę powołania małżeńskiego ze świadomością, że takiej drogi pragnął dla niej Bóg.

Napisała w swoim dzienniku: Problemu naszego powołania nie powinniśmy rozwiązywać mając zaledwie 15 lat, lepiej jest prowadzić nasze życie w stronę, w którą kieruje nas Pan, ponieważ nasze szczęście, tak doczesne, jak wieczne, zależy od dobrego wypełnienia naszego powołania.

Nieprzypadkowe spotkanie, pobłogosławione przez Boga

Z okazji święta Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1954 roku, zorganizowano w mieście Mesero uroczystości pod przewodnictwem Ojca Lino Garavaglii, obecnego biskupa diecezji Ceseny i Sarsiny (Włochy).

Tak Piotr (Pedro), przyszły pan młody, jak i Joanna, zaproszeni byli na Mszę oraz obiad. I tak oto Piotr Molla napisał do Joanny następnego dnia:

Wspominam Cię, kiedy z tym Twoim szerokim i miłym uśmiechem, pozdrawiałaś Ojca Lino i jego krewnych; wspominam Cię, kiedy pobożnie czyniłaś Znak Krzyża przed śniadaniem; wspominam Cię, kiedy byłaś zatopiona w modlitwie podczas adoracji Najświętszego Sakramentu.

W czerwcu 1954 roku, u stóp Matko Bożej z Lourdes, Joanna odkryła i przyjęła swoje powołanie, a podczas tych obchodów święta Dziewicy Niepokalanej Piotr zrozumiał, jaki był Boży plan. Nazajutrz zapisał w swoim dzienniku: Czuję błogi spokój, który napełnia mnie pewnością, że wczoraj przydarzyło mi się wspaniałe spotkanie. Niepokalane Poczęcie pobłogosławiło mnie.

Podczas narzeczeństwa, Piotr zanotował: Im lepiej poznaję Joannę, tym większa jest moja pewność, że lepszego spotkania Bóg nie mógł mi podarować.

Joanna odpowiedziała: Pragnę uczynić Cię szczęśliwym i być dobrą żoną, której pragniesz: wyrozumiałą i gotową do poświęceń, których będzie od nas wymagało życie. Myślę o tym, aby poświęcić się całkowicie rodzinie, którą założymy, tak aby była ona prawdziwie chrześcijańska. Prawdą jest, że będziemy musieli stawić czoła cierpieniu i poświęceniom, ale jeśli będziemy pragnąć zawsze dobra drugiej osoby, z Bożą pomocą zwyciężymy wszystkie trudności.

Wzorowa matka, oddana żona

Joanna i Piotr przyjęli sakrament małżeństwa 25 września 1955 roku. Duchowo przygotowali się do tego wydarzenia uczestnicząc przez trzy dni w Mszy i przyjmując Komunię Świętą.

Wzajemna miłość, oparta na wierze a nie na uczuciowości, dała młodym małżonkom siłę do pokornego znoszenia życiowych trudów. Joanna nie zrezygnowała z wykonywania zawodu lekarza, wypełniając jednocześnie przykładnie obowiązki gospodyni domowej – objawiła się jako doskonała kucharka. Nadal zajmowała się swoimi pacjentami, udzielając im darmowej pomocy medycznej w przedszkolu i szkole podstawowej.

Głęboko odczuwała miłość do macierzyństwa. Z pomocą i błogosławieństwem Bożym zrobimy wszystko, aby nasza rodzina była małym Wieczernikiem, w którym Jezus sprawuje pieczę nad naszymi uczuciami, pragnieniami i działaniami.

Przyjęła nieuniknione, związane z życiem rodzinnym poświęcenia nie tracąc ani na chwilę swojego dobrotliwego uśmiechu, cierpliwości i hojności. Wszyscy, którzy ją znali, zaświadczają, że wytrwałość, świadomość swoich obowiązków oraz harmonia były jej cechami podstawowymi, które przejawiały się z najwyższym natężeniem w środowisku domowym, zawodowym i parafialnym, z wielkim umiarkowaniem i prostotą.

Dla niej, podstawowym celem małżeństwa było stworzenie licznej i świętej rodziny. W liście do swojej siostry pisała: Proś Pana, aby jak najszybciej zesłał mi dzieci dobre i święte.

Czternaście miesięcy po ślubie, 19 listopada 1956 roku, przychodzi na świat pierwszy syn, Pierluigi. Później rodzą się, 11 listopada 1957, Maria Zita i, 15 czerwca 1959, Laura. W czasie niecałych czterech lat małżeństwa Joanna wydaje na świat trójkę dzieci, wszystkie po ciążach z poważnymi komplikacjami.

Dla Joanny kobieta była przede wszystkim katolicką matką, przeżywała ona swoje macierzyństwo jako poświęcenie: być matką to składać z siebie „ofiarę”, to dwie rzeczywistości, których nie sposób rozdzielić. Jednakże, trzeba to podkreślić, wszystko to przeżywała z radością, nawet jeśli cena, którą musiała płacić, była bardzo wysoka.

W tym właśnie znaczeniu pisała w wieku osiemnastu lat w swoim dzienniku: Każde powołanie jest powołaniem do macierzyństwa, duchowego i moralnego, a przygotować się do niego oznacza być gotowym do dawania życia, i jeślibyśmy musieli wypełnieniu tego powołania poświęcić nasze życie i umrzeć, byłby to najpiękniejszy dzień naszego życia.

Bohaterska miłość matczyna z miłości do Boga

Po trzech bolesnych ciążach, na początku czwartej konieczna okazała się operacja spowodowana włókniakiem macicy (rodzaj guza macicy). Absolutnie wierna swoim zasadom moralnym i religijnym, zdecydowała, bez wahania, że lekarz powinien przede wszystkim zająć się nie operacją, która miała ocalić jej życie, ale ratowaniem życia dziecka.

Jej mąż napisał wówczas: Z nieporównywalną siłą woli i niezmiennym uporem pełniła swoją misję matki aż do ostatnich dni swojej aktywności. Modliła się albo medytowała. Uśmiech i błogość otaczały piękno, żywe usposobienie i zdrowie trójki jej „skarbów”, zawsze chronionych z wewnętrznym niepokojem. Bała się, że jej dziecko narodzi się w cierpieniu. Modliła się, aby tak nie było. Raz po raz prosiła mnie o wybaczenie z powodu obaw, jakie z jej powodu żywiłem. Mówiła mi, że nigdy wcześniej nie odczuwała tek silnej potrzeby czułości i wyrozumiałości. Kiedy zbliżał się termin porodu, stwierdziła otwarcie, tonem zdecydowanym i jednocześnie spokojnym, głęboko patrząc mi w oczy – nigdy nie zapomnę tego spojrzenia – „Jeśli będziecie musieli wybierać miedzy mną a dzieckiem, nie wahajcie się: wybierzcie dziecko, żądam, ocalcie je! Czynię wolę Boga, i Bóg roztoczy opiekę nad moimi dziećmi”.

Zabrano ją do szpitala w Wielki Piątek, 20 kwietnia 1962 roku. W Wielką Sobotę Joanna i cała jej rodzina obdarzona została nieopisaną radością boskiego cudu: córka, którą nosiła w swoim łonie, urodziła się piękna i silna.

Błogosławiony owoc tego bohaterskiego gestu miłości do Boga otrzymał na Świętym Chrzcie imię Joanna Emanuela.

Po przykładnym życiu święta śmierć

W tym czasie Piotr nie opuścił swojej żony ani na minutę. Lekarze próbowali ocalić ją za wszelką cenę: antybiotyki, osocze, sondy… wszystko na darmo.

Jej ostatnim wyznaniem, skierowanym do męża, były słowa: Piotrze! Już jestem uleczona. Byłam po drugiej stronie, i gdybyś tylko wiedział, co zobaczyłam… Pewnego dnia Ci opowiem. Ale, jako że byliśmy bardzo szczęśliwi, było nam tak dobrze z naszymi wspaniałymi dziećmi, pełnymi zdrowia i wdzięku, ze wszystkimi błogosławieństwami Niebios, przysłali mnie tu z powrotem na ziemię, żebym jeszcze trochę pocierpiała, ponieważ nie godzi się stawać przed Bogiem uprzednio nie wycierpiawszy zbyt wiele.

Całkowicie świadoma, Joanna prosi o i przyjmuje Namaszczenie Chorych i Komunię Świętą po raz ostatni. W tym momencie przybyła z Indii jej siostra Virgínia, pełniąca w tym kraju posługę misjonarską. Joanna, zobaczywszy na jej piersi Krzyż, poprosiła o możliwość ucałowania go, mówiąc: Jezu, kocham Ciebie.

To był dzień 28 kwietnia 1962 roku – właściwym byłoby umieścić w jej ustach słowa Świętej Tereski od Dzieciątka Jezus: Ja nie umieram, ale rozpoczynam życie.

Źródło: Catolicismo, nr 642, czerwiec 2004

Dodaj do ulubionych

Dodaj do