Konferencja ks. Adama Kurowskiego
Zacisze, 25 lutego 2020
Niedawno przeczytałem książkę (1) zawierającą świadectwa osób żyjących współcześnie, którzy otrzymali łaskę wiary w Jezusa Chrystusa. Niektórzy pochodzą z zeświecczonych, liberalnych czy nawet ateistycznych rodzin i środowisk. Niektórzy wprost odrzucają wiarę, inni zachowują wybrane jej zasady. Książka opisuje także osoby, które nie uznawały chrześcijaństwa, a religię katolicką uważały za wprost nie do przyjęcia. Na przekór swoim wcześniejszym poglądom odkryli w Kościele Katolickim źródło prawdy i sensu życia. Spotkali Jezusa Chrystusa, choć wcześniej publicznie drwili i wyśmiewali się z katolików.
Sam Bóg prowadził ich przez różnorodne doświadczenia, że pojawiały się pytania, poczucie pustki świata i dramatyczne poszukiwania prawdy. Bóg cierpliwie wkraczał w ich życie ze swoim światłem. Z szesnastu świadectw umieszczonych w książce, chciałbym przytoczyć dwie historie.
Pierwszy nawrócony, to niewierzący naukowiec, który zobaczył swoje życie w inny sposób niż do tej pory je widział. Był przekonany, że ten sposób spojrzenia na życie nie wynika z jego spostrzeżeń, ale pochodzi od Boga. Zwrócił się do Boga: Boże, Boże chcę poznać Twoje imię. Jeśli jesteś Allachem zostanę muzułmaninem, jeśli jesteś Buddą zostanę hinduistą, jeśli jesteś Apollem zostanę pogańskim rzymianinem. Tylko nie bądź Chrystusem. I Bóg nie objawił mu swojego imienia. Dopiero we śnie Bóg zadziałał. Gdy się obudził był zakochany w Maryi. Potem szukał możliwości chrztu w Kościele Katolickim.
Drugi nawrócony spotkał dziewczynę katoliczkę, wcześniej niewierzącą, która została jego żoną. Największą pomocą w jego nawróceniu ze strony żony było to, że w najmniejszy sposób nie próbowała go nawracać. W jej milczeniu była obecna modlitwa, wierność nauce Kościoła oraz wierność Chrystusowi.
Nawrócenie jest wyłącznie działaniem Bożym. Nie można nikogo zmusić, by postępował tak, jak my chcemy. Zmuszanie świadczy o naszej niecierpliwości i że nie ufamy Bożej mądrości i Bożemu planowi. Można przeżywać różne wydarzenia nie tracąc wewnętrznego pokoju. Zmartwychwstanie Pana Jezusa jest przypieczętowaniem tej prawdy, że Bóg jest większy od praw natury i nie jest przez nas posiadany. Nikt nie jest właścicielami drugiego człowieka, bo tylko Bóg ma dostęp do jego duszy. Jeśli chcemy, by ktoś się nawrócił, to najważniejsze jest to, byśmy się w pierwszej kolejności my nawracali. Mamy tym, którzy nie są nawróceni pokazać, co to znaczy się nawracać na własnym przykładzie. Tylko muzyk może nauczyć inną osobę muzyki.
W Wielkim Poście mamy pokazać na ile Pan Jezus jest rzeczywiście dla nas pierwszą Osobą w naszym życiu, w naszych przeżyciach, w naszych wyborach.
Przypisy: (1) Roy Schoeman „Miód ze skały. Historie nawróconych Żydów”.