Zacisze, 8 maja 2018
Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego
O powołaniu do świętości – błogosławieństwa.
W tym roku ukazała się adhordacja Papieża Franciszka o powołaniu do świętości pt. „Cieszcie się i radujcie”. W jednym z rozdziałów Papież przedstawia 8 ewangelicznych błogosławieństw. Świętość to między innymi: miłosierne postrzeganie bliźniego, poszukiwanie sprawiedliwości, zachowanie czystości, czy rozsiewanie pokoju. Budowanie pokoju, według Papieża jest sztuką, w której człowiek musi wykazać się wieloma cechami, takimi jak: pracą, talentem, cierpliwością, pokorą, umiejętnością, kreatywnością, wrażliwością czy pogodą ducha. Przykładem budowania pokoju była droga życia św. Rity.
Święta Rita (1380 - 1457).
Św. Rita urodziła się w Rocca Porena, niedaleko Cascii (Umbria). Była jedynym i wymodlonym dzieckiem swoich rodziców. Jej ojciec był prawnikiem, a jego praca polegała na tym, by łagodzić spory, jednać skłóconych i udzielać pomocy skrzywdzonym. Rita od dzieciństwa pragnęła oddać się Bogu, jako zakonnica. Ale na życzenie rodziców wyszła za mąż za szlachcica, który okazał się człowiekiem gwałtownym. Choć jej relacje z mężem były bardzo trudne, miała na niego dobry wpływ. Potrafiła wprowadzać pokój w jego życie. We Włoszech życie społeczne było pełne nieporozumień i konfliktów. Społeczeństwo było podzielone na skonfliktowane klany wzajemnie się zwalczające. Do jednego z takich klanów należał mąż Rity. Święta prosiła męża, aby wycofał się z tego środowiska. Próba opuszczenia klanu skończyła się dla męża Rity tragicznie, ponieważ został zamordowany. Do tego synowie czuli zobowiązani do wendety, czyli pomszczenia ojca. Rita nie chcąc, by jej dzieci były zabójcami, prosiła Boga, aby raczej zabrał ich ze świata. Modlitwa jej została wysłuchana. Synowie zmarli w czasie epidemii dżumy.
Po śmierci najbliższych Rita postanowiła zrealizować pragnienie z młodości. Zgłosiła się do klasztoru augustianek w Cascii, prosząc o przyjęcie do zakonu. Jednak spotkała się z odmową przyjęcia. Potem wielokrotnie jej odmawiano, przez co była wystawiana na próbę. Po pewnym czasie postawiono jej twardy warunek: zostanie przyjęta, jeśli uda się do ludzi z klanu, którzy doprowadzili do śmierci męża i pogodzi się z nimi. Doprowadzenie do pojednania i pokoju, gdy jest się na pierwszej linii sporu, było trudnym zadaniem. Jednak Bóg potwierdził jej powołanie, usposabiając do pojednania niedawnych wrogów jej męża.
Pomimo spełnienia niemożliwego po ludzku warunku, Rita ponownie spotkała się z odmową przy. Ta sytuacja zmusiła ją, by jeszcze bardziej zawierzyć się i zaufać Bogu. Od młodości święta w różnych sprawach zwracała się do świętych: św. Augustyna, św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja z Tolentino. W tej sprawie prosiła ich o pomoc. Pewnego dnia święci wprowadzili ją do kaplicy klasztornej. Wobec takiego Bożego znaku, siostry przyjęły ją do siebie.
Święta wprowadzała pokój, tam gdzie był konflikt i nienawiść. Znany jest cud, przypisywany jej osobie. Rita podlewała suchy patyk włożony w ziemię, który po pewnym czasie puścił gałązki i zakwitł. Ten cud świadczył, że jeśli kto ma dużo wiary i wytrwałości w okazywaniu miłości trudnemu bliźniemu, to ten choćby był nawet najbardziej zatwardziałym grzesznikiem, może „zakwitnąć i wydać dobre owoce”.
Św. Bernard ze Sieny (1380 - 1444)
Za czasów Rity żył franciszkanin św. Bernard. Miał on zwyczaj wędrowania do różnych miast i głoszenia katechez przez 40 dni. Jego kazania cieszyły się wielkim powodzeniem. Przychodziło tak dużo osób, że nie mieścili się w kościołach, więc katechez słuchali na placach miejskich. Św. Bernard swoimi naukami doprowadzał do przewrotu duchowego słuchaczy. Święty wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do Imienia Jezus. Miał zawsze przy sobie drewnianą tabliczkę z wypisananym imieniem Jezus, jako chrystogramem - IHS. Święty zachęcał wiernych, by przyjmowali Jezusa nie tylko jako Boga, ale też jako człowieka. Zachęcał do przyjaźni z Jezusem, jako człowiekiem.
Pod wływem nauk świętego pozostawała również Rita. Idąc tą drogą rozwijała w sobie nabożeństwo do Pana Jezusa cierpiącego i ukrzyżowanego. Pragnęła przyjąć cierpienie, jakie zadawał Jezusowi choć jeden z kolców z Jego cierniowej korony. Jej prośba została wysłuchana. Utworzyła się na jej czole rana, najpierw widoczna dla innych, a później niewidoczna, ale mimo to przysparzająca cierpień przez 16 lat.
Akty terrorystyczne
Papież Franciszek mówiąc o sytuacjach konfliktowych zwraca uwagę, że najczęściej innych obarczamy winą za wywoływanie konflików, a siebie usprawiedliwiamy. Musimy dostrzec, że często sami jesteśmy przyczyną konfliktów i nieporozumień. Wypowiadamy złe sądy o bliźnich i przedstawiamy ich w złym świetle. Papież mówi, że tacy ludzie nie są błogosławieni. Zniesławienie, oszczerstwo są jak akty terrorystyczne. Atakujący „rzuca ładunek i ucieka zadowolony, gdy inni cierpią". Zniesławienie i oszczerstwo są aktami terroru. Tymczasem człowiek szlachetny, nawet gdy spotyka się ze złem w postępowaniu innych, podejmuje rozmowę twarzą w twarz z pogodą i szczerością, myśląc o dobru drugiego człowieka.
Przypisy:
Chrystogram – monogram będący symbolem Jezusa Chrystusa w formie akronimu. Jest to grecki skrót imienia Jezus - IHΣΟΥΣ Jezus.
W prawosławiu jest on złożony z liter Χ i Ρ (jest to najstarsza forma chrystogramu) lub Ι i Χ układających się w krzyż. Są to początkowe litery jednego z dwóch wyrazów w grece: Chrystus lub Jezus Chrystus.
W kulturze zachodniej występują wymienne złożenia: "IHS" oraz "IHC" będące odpowiednimi (pierwsza, druga i ostatnia) literami (jota-eta-sigma) greckiego imienia Jezusa: ΙΗΣΟΥΣ (Ἰησοῦς) (czyt. Iesu:s).
Do rozpowszechnienia monogramu w katolickiej Europie przyczynili się franciszkanie. Św. Bernard ze Sieny zaczął używać chrystogramu jako przedmiotu, pokazywanego i tłumaczonego. Dzięki jego działalności monogram Imienia Jezus - IHS, zaczął się pojawiać na szatach liturgicznych, w sztuce kościelnej i dekoracjach architektonicznych oraz w świadomości wiernych.
Pojawiła się również łacińska interpretacja skrótu IHS: Iesus Hominum Salvator – Jezus Zbawca Ludzi. Tłumaczenie to powstało najprawdopodobniej dlatego, że w średniowieczu została błędnie odczytana litera Η (greckie eta) jako H (łacińskie h).
Wikipedia