Rekolekcje adwentowe
Zacisze 7.12.2016
ks. Dariusz Kowalczyk
zdjęcie pochodzi z www.vismaya-maitreya.pl
„Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus.”(Ga 2, 20) Te słowa wypowiedział św. Paweł Apostoł, aby opisać swoją relację z Jezusem. W naszym Ruchu składany jest Akt oddania się Chrystusowi, w którym wyrażona jest nasza relacja do Jezusa słowami: „Ufam, że to On (Jezus) będzie żył we mnie i za mnie, aby doprowadzić mnie do zjednoczenia przeobrażającego. Wierzę, że w ten sposób ostatecznie już nie ja będę żył, ale Chrystus we mnie.”
Ksiądz Tadeusz Dajczer w książce „Rozważania o wierze” napisał: „Miłość – agape, która zstępuje do ciebie z góry, od Boga i którą przyjmujesz przez wiarę, nie może być w tobie zamknięta. Miłość, jako dobro musi się rozlewać, musi być przekazywana. Agape, to Chrystus, który żyje i który przez ciebie i w tobie chce kochać innych...Agape jest miłością nie tyle emocjonalną, ile miłością woli, która chce obdarzać dobrem. Stworzone przez nią więzi międzyludzkie potrafią przetrwać nawet samą śmierć. Nie jest ważne, kim jest ten drugi: brzydki czy ładny, miły czy niemiły, pełen wad i grzechów czy też nie. Ważne jest, że miłość chce go kochać, aby mógł stawać się lepszym. Ta miłość agape, która wzrasta w tobie na skutek zstępowania do twojego serca Chrystusa, wyraża się często w drobiazgach, w gestach, w spojrzeniach. Bardzo jest ważne, abyś tę miłość rozdawał w cieple swojego spojrzenia, w akceptacji, w podziwie, w stałym życzliwym przyjmowaniu drugiego człowieka.” (str 201)
Czy jest w tobie życie Jezusa? Zawsze możesz o to prosić. On chce usłyszeć prośbę dziecka: Napełnij mnie miłością agape. I On chce nam taką miłość ofiarować. Płomień miłości Bożej pragnie ogarnąć wilgotne drewno naszych dusz i przemienić w siebie. Św. Tereska składając Akt oddania się Miłości Miłosiernej dała swiadectwo, że Bóg nadał jej życiu pełnię miłości. Tak pisze o tym święta: „Oceany Bożej miłości zalały moją duszę. Miłość mnie przenika, ogarnia, oczyszcza, odnawia. Teraz pragnę do szaleństwa kochać Jezusa. Moim jedynym zajęciem jest miłość.” Pewnego dnia Teresa odkryła swoje prawdziwe powołanie. „Znalazłam swoje miejsce w sercu Kościoła. Moim powołaniem jest miłość.” Miłość znalazła w jej sercu swój tron.
Bóg uzdalniał Teresę do miłości w sposób niesamowity. Kiedy trudno jej było zdobywać się na życzliwość wobec siostry, która ją drażniła, dziękowała Jezusowi za wszystkie łaski jakich ta siostra doznała. Teresa unikała narzekania, lecz we wszystkim starała się widzieć dobro. Kiedy miała wolny czas specjalnie zatrzymywała się koło infirmerii, aby można ją było poprosić ją o pomoc. Na rekreacji najczęściej siadała obok sióstr, które nie były lubiane. Pragnęła ofiarować się Bogu za wszystkie małe dusze, które chcą iść do Boga drogą miłości. Tych kilka przykładów pokazuje, że była świadkiem miłości.
Jak pielęgnować w sobie nowe życie? Kiedy się oddamy Jezusowi, On nas przemienia i stajemy się nowymi ludźmi. Jednak nie jest to akt jednorazowy. Trzeba, aby nowy człowiek stale, na nowo przynosił Jezusowi swoją słabość i małość. Nowy człowiek powstaje na zasadzie łaski i cudu. Zawsze potrzebujemy cudu. Kiedy będziemy przychodzili do Jezusa, jako mali, słabi i będziemy prosić, to w każdej chwili może się dokonywać cud nowego życia. Jeśli przestajemy prosić nie dokonuje się żaden cud. Przyjście Jezusa wywołuje w małym i słabym człowieku eksplozję radości i uwielbienia. Żyjąc na zasadzie cudu będziemy czuli, że nie możemy poprzestać na własnych siłach. Nasza słabość będzie przypominać, że stale potrzebujemy cudu przemiany.
Droga Jezusa jest drogą miłości, której chce nam udzielać. My jesteśmy grzeszni i niewiele możemy, więc potrzebujemy coraz bardziej Jego działania. Kiedy człowiek się starzeje ubywa mu sił fizycznych i intelektualnych. Tłumacząc to duchowo jest on przygotowywany do tego, by się działy wielkie cuda. Nie wolno nam nigdy zwątpić, ale zawsze powinniśmy oczekiwać wszystkiego od Jezusa. Zwątpienia podsuwa zły duch i nasza natura, która lęka się słabości, lęka się tego wszystkiego nad czym nie panuje. Nie dziwmy się lękowi. Jezus Stwórca nie czeka, aż się wyleczymy, czy staniemy się mocni, aby się nami zająć. On przychodzi do małych i słabych. Towarzyszące nam w życiu słabości i upadki przypominają nam, że jesteśmy żebrakami. Istnieją takie grzechy, które nie zasmucają Pana Jezusa. Są to grzechy, za które żałujemy i grzechy przypominające nam o naszej małości.
Jeśli rzeczywiście doświadczymy, że Jezus w nas żyje, to przestaniemy forsować własne, czasem po ludzku świetne pomysły na życie. Duch Święty pozwoli nam się uwolnić od czynności własnej, aby własna wola, nie blokowała Boże cudów.
Świętość jest zjednoczeniem woli wolnych osób, gdzie posłuszeństwo nie jest niewolą. Posłuszeństwo uwalnia moc Boga i pozwala Mu czynić cuda. Dziś Jezus pyta nas, czy chcemy żyć cudem Jego łask i mocy nawet za cenę zmiany planów? Może czasami mówimy po cichu: niech ksiądz nie przesadza, niech ksiądz nie robi nadziei na cud i rozwiązujemy problemy pomijając Boga. Lecz może przyjść taka sytuacja, że nasze kalkulacje nie pomogą nam. Nie możemy ulegać modzie na singli, którzy chcą być samowystarczalni i nie potrzebują pomocy, chcą sami się rządzić i działać. Taka postawa blokuje działanie łaski Bożej. Nie ma czegoś takiego, jak my sami. Jeśli zostaniesz sam, bez płaszcza Bożej łaski, jesteś jak pisklę w lesie, które z łatwością może porwać drapieżnik. Pan Jezus powiedział: „Gdzie jest padlina, tam się zgromadzą i sępy.”(Łk 17, 37b) Gdy nie ma w nas życia Bożego szybko zgromadzą się diabły. Papież Franciszek określił to innym przykładem: „Kto nie modli się do Boga, ten modli się do diabła.”
Prawo miłości, wiąże ze sobą i uzależnia. Ale jest to słodkie jarzmo i brzemię lekkie. To jest zniewolenie słodkie i upragnione.
Tutaj przed Najświętszym Sakramentem powiedz Jezusowi, że pragniesz z Nim się związać, uzależnić od Niego i by cię uczynił narzędziem Bożej miłości.
Zapis z prywatnych notatek Elżbiety Myśliwiec, nie stanowi całości wypowiedzi.